මනුස්සයා ,දෙවියා, බ්රහ්මයා,තිරිසනා, යක්ෂයා,පෙරේතයා

අද ලෝකයේ සියලු ආගම් පවතින්නේ මනුස්සයා ,දෙවියා, බ්රහ්මයා ආදිය මුල්කරගෙනයි.මොනවද මේ මනුස්සයා ,දෙවියා, බ්රහ්මයා,තිරිසනා, යක්ෂයා,පෙරේතයා.... ?

අපි සරල උදාහරණයකින් පටන් ගමු.
පරමාණුවක් ගන්න. එය සත්ව පුද්ගල ආත්ම නොවේ.
එවැනි පරමාණු 2ක් එකට ගන්න. ඒ යුගලය සත්ව පුද්ගල ආත්ම නොවේ.
3ක් එකට ගන්න.සත්ව පුද්ගල ආත්ම නොවේ.
10ක් සත්ව පුද්ගල ආත්ම නොවේ.
100ක්,සත්ව පුද්ගල ආත්ම නොවේ.
1000ක් සත්ව පුද්ගල ආත්ම නොවේ.
10000ක් සත්ව පුද්ගල ආත්ම නොවේ.
100000000000ක් සත්ව පුද්ගල ආත්ම නොවේ.
100000000000000000000ක් සත්ව පුද්ගල ආත්ම නොවේ.
එසේ නම් මනුස්ස ශරීරයක් ගත හොත් මෙවැනි සත්ව පුද්ගල ආත්ම නොවූ පරමානු දස දහස් ගනනකින් සැදී ඇති රූපයකි.

ප්රශ්නය එය නොවේ. අපි සිතමු, ශරීරයක තියෙන පරමානු ගනන X කියලා.
බලන්න පහත වාක්ය අතරින් නිවැරදි ප්රකාශය කුමක්ද කියා.
(1) පරමානු X ප්රමානයක් යනු එක් මිනිසෙකි.
(2) එක් මිනිසෙක් යනු පරමාණු X ප්රමාණයකි.
(3) පරමාණු X ප්රමාණයක් තුල මිනිසෙක් සිටියි.
(4) මිනිසා තුල පරමාණු X ප්රමාණයක් ඇත.
(5) පරමාණු X සහ මිනිසා යනු එකකි.
(6) පරමාණු X සහ මිනිසා යනු 2කි.

මීට වඩා නිවැරදි පිලිතුරක් තිබේද?
ඔබ ඉහත කුමන හෝ වාක්යක් නිවැරදි යැයි සිතුවොත් එය වැරදිය. ඉහත වාක්ය සියල්ල කිසියම් හෝ දෘශ්ටියකට අයිතිය.
මේ පිලිබද කදිමට පෙර ලිපියකින් පැහැදිලි කර ඇත.
තවදුරටත් පැහැදිලි කරනවා නම්, කුමක්ද සැබැ පිලිතුර?

සරලව ගත්තොත්,
පරමාණු 1ක් යනු පරමාණු1කි.
පරමාණු 2ක් යනු පරමාණු 2කි.
පරමාණු X ප්රමාණයක් යනු පරමාණු X ප්රමාණයකි.
ප්රශ්නය ඇත්තේ මෙතැන නොවේ.
යතාර්තය නොදැකීම නිසා (පරමාණු ඇත්තේය..යන්න නොදන්නා කම නිසා) දෘශ්ටියක් පනවනවා, "මනුස්සයා" කියා.
එතකොට "මනුස්සයා" කියන්නේ දෘශ්ටියක්. දෘශ්ටිය හටගන්නේ තමන්ගේ සිතෙයි. සරලව කිව්වොත් "මනුස්සයා" කියල කියන්නේ,සිතට එන සිතුවිල්ලක් පමනයි.

තවදුරටත් පැහැදිලි කලොත්, පරමාණු X ප්රමාණයක් (පරමාණු ගොනුවක් ) ඇස ඉදිරිපිටට එන විට, මනසේ සිතුවිල්ලක් ජනිත වෙනවා, "මනුස්සයා" කියලා.එතකොට මේ හට ගත්ත "මනුස්සයා" නමැති සිතුවිල්ල ,අර ඇස ඉදිරිපිටට ආපු පරමාණු ගොනුවට අයිති නැහැ. නමුත් සසරේ මේතරම් දීර්ඝ කාලයක් දුක් විදිමින් ආවේ, මේ සිතේ හටගන්න සිතුවිල්ල, අර භාහිර පරමාණු ගොනුවට ඇඳා බලපු නිසයි. සිතුවිල්ල ,බාහිර පරමාණු ගොනුවට අයිති දෙයක් ලෙස බලපු නිසයි.

බාහිර රූපය පරමාණු වලිනුයි හැදිලා තියෙන්නෙ, "මනුස්සයා" නැමැති සිතුවිල්ල ,අපේ මනසෙයි ජනිත වෙලා තියෙන්නේ, එකතකොට "මනුස්සයා" කියන දෘශ්ටිය හැදිලා තියෙන්නේ චිත්ත ,චෛතසික වලිනුයි. භාහිර තියෙන්නේ පරමාණුයි.(තවදුරටත් කිව්වොත් සතර මහා ධාතුවෙනුයි ). එතකොට භාහිර තියෙන්නේ රූප. "මනුස්සයා" කියන සිතුවිල්ල "නාම" ධර්මයක්. එතකොට ,අපි සසරේ මෙච්චර කලක් භාහිර වූ රූපයත් ,ඒ අරඹයා සිතේ හටගන්නා "මනුස්සයා" නැමැති නාම ධර්මයත් සමාන යැයි සිතාගෙන සිටින බවකුයි තිබෙන්නේ. මේ 2 එකට ඈඳා ගෙන සසරේ යන බවකුයි තිබෙන්නේ.

එනම්, "මනුස්සයා" නැමැති සිතුවිල්ල භාහිරයි පවතින්නේ ය,,.. යන අදහසයි තියෙන්නේ.ඒකයි ලෝකය නිරන්තරයෙන්ම පවතිනවා යන හැඟීම තියෙන්නේ.

මෙතන සුලු පටු වරදක් නොවෙයි තියෙන්නේ,අනවරාග්ර වූ සංසාරය පවතීන්නේ, මේ දෘශ්ටිය භාහිර රූපයකට ගැට ගසා බලන නිසයි. බලන්න, කෙතරම් දීර්ඝ සසරක් ද කියලා. අවිද්යාවක තරම.

එහෙනම්, අපිට මේ දෘශ්ටිය සිතේ හට ගන්න සිතුවිල්ලක් ය.. ,යන්න බලන්න පුලුවන්නම්, අර භාහිර වූ රූපයට ,දෘශ්ටිය ගැට ගස්සා ගෙන බලන ගතිය ටික ටික අඩු වෙනවා. මෙතරම් කලක් සසරේ ගමන් කලේ බොරුවක් නිසායි. රූපයට ,සිතේ හට ගන්න සිතුවිල්ල අයිතිය.. යන අදහසින් බලපු නිසයි.

නමුත් කල්යාණ මිත්රයෙක් ඔබට මේ යතාර්තය කියල දෙනවා. ඔබ වැරදි වැරදි හරි මේ ඇත්ත බලන්න (තමාගේම සිත තුලින් ) උත්සහ කරන විට ,බොරුවට ඉඩක් නැහැ. බොරුව පලා යනවා. ඒකයි මේ දහමේ තියෙන ආශ්චර්යය. සසර බලන් ඉද්දි කෙටි වෙනවා. ධර්මය ඒ තරම් බලවත්. ධර්මය මතුකරමින් බලන විට "බොරුවට" පවතින්න බැහැ. 

එතකොට මේ සිතේ පහල වන සිතුවිල්ල ,භාහිර ලෝකයෙන් සොයන ගතියට කියනවා ,භවය කියලා.
ඒ කියන්නේ, යම් කිසි චිත්තජ රූපයක් සිතේ හට ගත්තාම, ඒ හට ගත්තේ සිතුවිල්ලක් ය යන්න නොදැන ,සිත භාහිර ට නැමෙන ගතියටයි ,භවය කියන්නේ.

අර,"මනුස්සයා" කියන දෘශ්ටිය, භාහිර තමයි සිටින්නේ ... කියන ගතිය තමයි, භවය.
"මනුස්සයා" කියන දෘශ්ටිය, සිතේ නිර්මාණයක් කියලා හිතෙන්නෙම නැහැ. ඒ ගතිය තමයි ,භවය.
ඒකයි,අපි සිතුවිල්ලකට රැවටිලා, යාන වාහන,ගෙවල් දොරවල්,ඉඩකඩම්, රන්,රිදී,මුතු මැනික් නෝනලා,මහත්තයලා,අම්මා,තාත්තා.... හොයන්න දකින්න යන්නේ. "මනුස්සයා" කියල කියන්නේ දෘශ්ටියක් නම්,  යාන වාහන,ගෙවල් දොරවල්,ඉඩකඩම්, රන්,රිදී,මුතු මැනික් නෝනලා,මහත්තයලා,අම්මා,තාත්තා..... ,මේ ඔක්කෝම දෘශ්ටි.( සිතේ හටගන්න සිතුවිලි ) භාහිරින් කවමදාවත් අපිට  යාන වාහන,ගෙවල් දොරවල්,ඉඩකඩම්, රන්,රිදී,මුතු මැනික් නෝනලා,මහත්තයලා,අම්මා,තාත්තා... හම්බ උනේ නැහැ.ඒකයි යතාර්තය. හැමදාම හමුවුනේ හමුවෙන්නේ,සිතුවිල්ලක්ම පමණි. සිතුවිල්ලට රැවටිලා,භාහිරින් රූප සොයපු එකයි මෙච්චර සංසාරේ කලෙත්. භාහිරින්  යාන වාහන,ගෙවල් දොරවල්,ඉඩකඩම්, රන්,රිදී,මුතු මැනික් නෝනලා,මහත්තයලා,අම්මා,තාත්තා හම්බ උනා නම් කමක් නැහැ. නමුත් හම්බ වුනෙත්, ඇසට රූප, කණට ශබ්ද, නහයට ගන්ධ,දිවට රස, කයට පහස,මනසට සිතුවිලි විතරයි.මේවා ආයතනවලට අරමුණු වෙනකොට මනසේ  යාන වාහන,ගෙවල් දොරවල්,ඉඩකඩම්, රන්,රිදී,මුතු මැනික් නෝනලා,මහත්තයලා,අම්මා,තාත්තා.. ආදි දෘශ්ටි හටගත්තා විතරයි.නැවත දෘශ්ටියට රැවටිලා ,භාහිරින් හොයපු එක විතරයි වෙලා තියෙන්නෙ.

හොඳින් සම්මර්ශනය කරන්න, ඇසට ,කණට ,නාසයට ,දිවට ,ශරීරයට යමක් ගැටුන විට ,අරමුණු වන විට, ...මනසේ හටගන්න දෘශ්ටිය.
මේ කාරණාව ප්රකට කරගත්ත කෙනාටයි,එතනින් එහාට යන්න පුලුවන්.සක්කාය දෘශ්ටිය නැතිකරගන්න පුලුවන් වෙන්නේ ,මේ කාරණාව ප්රකට කරගත්ත කෙනාටයි.

ඉතින් මේ කාරණාව ප්රකට කරගත්ත කෙනාට, "මම" කියන දෘශ්ටිය ඉතා පහසුවෙන් හඳුනාගන්න පුලුවනි.
මොකද, "මම" කියල කියන්නෙත් දෘශ්ටියක් පමණයි.
එතකොට "මම" ඉන්නවා කියන සාස්වත දෘශ්ටියට වැටෙන්නෙත් නැහැ.
"මම" නැහැ කියන උච්චේද දෘශ්ටියට වැටෙන්නෙත් නැහැ.
මොකද "මම "කියන්නේ දෘශ්ටියක් කියල හොඳින් දන්නවා දකිනවා.

ඉතින් දෘශ්ටිය ප්රහාණය කරන්න කලින්, දෘශ්ටිය හඳුනාගන්න එපායෑ.
දෘශ්ටිය හඳුනාගන්නයි,අපි වෙරවෑයම් කරන්න ඕන. දෘශ්ටිය ප්රහානය කරන එක අමාරු නැහැ,දෘශ්ටිය හඳුනාගත්ත කෙනාට.
ඉතින් ,මේ ලිපියේ පුලුවන් තරම් ගැඹුරු පාලි වචන නොයොදා හැමෝට ම තේරෙන විදියට සරල විදියට ඉදිරිපත් කරන්න උත්සහ කලා හැමෝටම සසරින් එතෙර වෙන්න.

මේ කරගත්තාවූ ධර්ම දාන පින, පූජ්ය පාද පිටිගල ගුණරතන හිමිටත්, පූජ්යපාද මාන්කඩවල සුදස්සන හිමිටත් ,
සසරේ දුක සෙවීමට මගපාදා දුන් සහ මග අවුරන සැමට මේ පින අනුමෝදන් වේවා !!